Marcel Slaghekke, directeur HappyNurse: "Aan de zorg mag je niet verdienen... behalve de overheid dan!"
Opinie
Stelt u zich eens voor: u wordt wakker in een ziekenhuisbed. Geen roomservice, geen chocolaatje op het kussen, maar wel een vriendelijke uitzendkracht ‘een HappyNurse’ aan uw zijde met een thermometer en een glimlach. Luxe? Absoluut. Niet vanwege de zorg zelf, maar omdat de overheid dat vindt. En dus: 21% btw graag, met dank aan de wetgever.
Welkom in Nederland, waar zorg geleverd door uitzendkrachten wordt beschouwd als een luxegoed en het inzetten van uitzendkrachten hetzelfde belastingtarief kent als een designertas of een fles champagne. Want als u wordt gewassen, gevoed of geïnjecteerd door een uitzendkracht, dan moet u dat wel héél lekker vinden. En daar hoort een prijskaartje bij met 21% btw.
Al meer dan 40 jaar waarschuwt de ABU dat deze regeling de aanwas van zorgmedewerkers via de uitzendformule in de zorg in de kiem smoort. En dat klopt. Een tekort aan personeel is ook een keuze. De sectoren logistiek en industrie bloeien mede dankzij de instroom van uitzendkrachten, ook met een achterstand in de arbeidsmarkt als nooit tevoren. In de zorg daarentegen moet de uitzendkracht zich als een soort belastingtechnische paria verantwoorden. Niet vanwege gebrekkige kwaliteit, maar vanwege het luxe btw-tarief.
De zorginstelling mag die btw namelijk niet verrekenen. Het gevolg: het afgesproken budget met zorgverzekeraars blijft gelijk, maar de zorg krimpt door de btw met 21%. Dat betekent minder zorg, minder handen aan het bed, maar wél een leuk extraatje voor de staatskas. Of, zoals beleidsmakers het liever noemen: ‘een robuuste fiscale bijdrage aan het collectief’.
En wie profiteert intussen wél? Precies: de minder gereguleerde flexibele arbeid—zzp’ers en andere constructies zonder btw-verplichting. Dus wordt uitzendarbeid ontmoedigd met een hoger btw-tarief en groeit een wildgroei aan minder goed georganiseerde arbeid. Het is alsof je vlees van scharelkippen zwaar belast, en vervolgens verbaasd bent dat mensen toch voor de kiloknaller kiezen.
Ondertussen betaalt u bij de fietsenmaker 9% btw voor het plakken van een band. De kapper? Ook 9%. Want ja, u kunt er niks aan doen dat uw haar groeit. Eerste levensbehoefte zegt de fiscus dan. Maar een heupfractuur? Een herseninfarct? Of gewoon oud zijn? Had u maar minder of meer stress moeten hebben, betere botten moeten kweken of gewoon eerder doodgaan. Dat is een keuze. En keuzes, beste mensen, moeten belast worden.
De uitzendkracht in de zorg is zo veranderd in een soort fiscale cashcow. Niet omdat ze meer zorg levert, maar omdat ze meer oplevert. Voor de overheid dan. De patiënt? Die krijgt gewoon iets minder zorg, maar gelukkig wel met een satijnen strikje erom: ‘Met de vriendelijke groeten uit Den Haag’.
Conclusie: In Nederland is een gekke gedachte, dat niemand mag verdienen aan de zorg. Behalve de overheid dan. Die harkt vrolijk 21% binnen en noemt dat ‘solidariteit’. Misschien wordt het tijd dat we belastingtechnisch gaan doen wat we politiek beweren: dat zorg géén luxe is, maar een recht. En dat een verpleegkundige geen designer-item is. Al moet ik zeggen dan de ervaring met een HappyNurse wel datzelfde goede gevoel geeft!
