Dag van de Arbeid
Ooit geweten dat de Dag van de Arbeid een geschiedenis heeft die teruggaat tot de 15e en 16e eeuw? Ik niet. Al vóór de Industriële Revolutie klonk in Engeland de roep om acht uur per dag te mogen werken. Twee eeuwen later (…), op 1 mei 1890, trokken in Amerika arbeiders massaal de straat op om te strijden voor hun rechten. Ook in Europa sloten landen als Nederland, België, Noorwegen, Zweden en uiteraard Engeland zich aan. Alleen in Amerika hadden de acties succes: in sommige deelstaten werd de acht- of negenurige werkweek ingevoerd. In Nederland gebeurde dat pas in 1919.
In 1891 werd besloten dat de Dag van de Arbeid een jaarlijkse traditie zou worden. Waarom? Om blijvend aandacht te vragen voor arbeidsrechten, om de achturige werkdag er door te krijgen en om de internationale verbondenheid van arbeiders te benadrukken.
Inmiddels zijn we bijna 130 jaar verder en is het bijna 1 mei. Wat is er over van de idealen van toen?
De achturige werkdag is gemeengoed geworden in Nederland. De andere kant is dat meer werkenden dan ooit parttime werken. Verkregen zonder strijd en inmiddels in Nederland een recht waar je als werkende aanspraak op kan maken.
Als het gaat om arbeidsrechten, staan we er minder goed voor. Die van arbeidsmigranten staan onder druk. Dat komt door een combinatie van malafide uitzenders, opdrachtgevers die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten, gemeenten die wegkijken en arbeidsmigranten die bereid zijn tegen elk loon hier te werken en vaak hun rechten niet kennen.
Dit kan en moet anders. Te beginnen binnen onze branche. De afhankelijkheid van arbeidsmigranten van uitzenders die naast werkgever ook huisbaas, zorgverlener en vervoerder zijn, maakt hen kwetsbaar. Zaken die aanvankelijk goed bedoeld zijn, kunnen ook verkeerd uitpakken. En soms is dat maar een dun lijntje.
Ik roep uitzenders, werkgevers, huisvesters en gemeentes en andere betrokken brancheorganisaties op om de handen ineen te slaan en werk te maken van fatsoenlijk werk en dito voorwaarden en omstandigheden. Arbeidsmigranten zijn nodig om onze economie draaiende te houden.
Ondertussen treedt de ABU streng op richting zijn leden die zich niet aan de regels houden. Want met een onfatsoenlijke behandeling van arbeidsmigranten gaan we terug in de tijd. En dat moeten we niet willen.