Eugène van den Hemel over bemiddeling van Oekraïense ontheemden
Veel Oekraïense ontheemden vinden hun weg naar de arbeidsmarkt, mede dankzij de uitzendbranche. Wat kunnen we leren van de aanpak van het bemiddelen van Oekraïense ontheemden? Drie vragen aan:
Eugène van den Hemel, Jobs for Humanity
Wat verklaart het succes van de aanpak om Oekraïense ontheemden aan werk te helpen?
“Vanaf het moment dat Poetin Oekraïne binnenviel, konden we dagelijks de oorlogsellende volgen. Het zorgde voor een gevoel van saamhorigheid. De overheid bood Oekraïners de mogelijkheid om direct aan de slag te gaan. Zonder COA, inburgering of vergunning. En er werden talloze ronde tafels georganiseerd waarbij partijen, zoals de ABU, werkgeversorganisaties en landelijke en lokale overheid pragmatisch samenwerkten. Er is ontzettend veel bereikt in korte tijd. Het grootste deel van de Oekraïners met een baan werkt echter in deeltijd, van wie 52 procent minder dan 20 uur per uur. Ze zijn succesvol aan het werk, maar het is vaak niet genoeg om financieel zelfredzaam te zijn.”
Welke lessen kunnen we benutten voor statushouders en asielzoekers?
“We hebben in Nederland een vergadercultuur, maar kijk eens wat er gebeurt als we ons puur richten op het gezamenlijk oplossen van een uitdaging! Als we alles opzij zetten, is er ontzettend veel mogelijk. Dat is de grootste les die we geleerd hebben van de Oekraïne-crisis. Nu voortborduren op de succesverhalen die er zijn. Was er eerder misschien schroom om met anderstaligen te werken, nu hebben we ervaren dat het prima werkt. Sterker nog, het maakt ons werk alleen maar leuker en interessanter. Ik heb veel intercedenten gesproken die genieten van de extra uitdaging, meer betekenis vinden in, en meer voldoening halen uit hun werk. Hoe waardevol is dit, binnen een arbeidsmarkt waar ook aan intercedenten flink getrokken wordt!”
Wat is er nu nodig?
“Daadkracht. We moeten gezamenlijk om tafel blijven zitten, zoals we aan het begin van de Oekraïne-crisis ook deden. Elkaar vinden en op elkaar bouwen. Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid zorgt voor een werkbare regelgeving, de uitzendbranche vormt de poort naar betaald werk, en gemeenten voeren regie op de totale zorg. En ik hoop van harte dat we snel het onderscheid in groepen achterwege gaan laten. Het gaat niet om statushouders, migranten of Oekraïners, maar om anderstaligen met kennis en kunde die we een plek op onze arbeidsmarkt willen bezorgen. We moeten inventariseren wat nodig is en vervolgens dit met elkaar aanbieden: taal, zorg, inburgering en werk. Daar waar mogelijk betaald, en waar dit nog niet kan in de vorm van vrijwilligerswerk of participatietrajecten.”
