Het stokje van Borstlap
Meerdere malen had ik de afgelopen maanden het genoegen om met de commissie-Borstlap te mogen spreken. Het waren uitermate boeiende gesprekken die steeds op dezelfde manier eindigden. ‘Commissies maken geen beleid, dus anderen moeten ons stokje overnemen’ en dan keek Hans Borstlap je vriendelijk en indringend aan. Ik moest eraan denken toen vorige week het langverwachte advies verscheen.
Inmiddels zijn we een paar dagen verder en is het stof neergedaald. Het ‘stokje van Borstlap’ is voor menigeen meer een steen in de vijver gebleken. Zoet en zuur voor eenieder. Voor werkgevers, voor werkenden, voor vakbonden, voor uitzenders en voor zzp-organisaties. Niemand echt blij. Illustratief was dat Asscher, nog voor de officiële presentatie, als eerste erbij was om korte metten te maken met een van de belangrijkste voorstellen. ‘De politieke versnipperaar’ noemde ik het in een tweet. Zo wordt het natuurlijk niks met het ‘stokje van Borstlap’.
Eerlijk is eerlijk, ook wij moesten slikken. Uitzenden en payrollen kwamen er niet best van af. Een eigen rijbaan als preferente vorm van externe flexibiliteit dat wel. Uitzenden belangrijk voor een inclusieve arbeidsmarkt, klinkt positief. Maar verder was daar alles mee gezegd. Hoezo stokje overnemen? Ook wij kwamen in de verleiding om vanuit het schuttersputje te reageren.
Het advies van de commissie-Borstlap voelt meer als een steen op de maag dan een estafettestokje dat moet worden overgenomen. Of misschien juist niet en is dat wat de door de politieke wol geverfde Haagse topambtenaar beoogt. Immers, de commissie stelt uitdagend dat elke aanbeveling kan worden ingeruild voor een beter idee.
Dat maakt het advies tot een uitnodiging, nee een oproep of, sterker nog, een opdracht aan partijen om te laten zien wat er anders en beter kan. De ABU voelt zich aangesproken. De Polder hoop ik ook, liefst met een nog bredere participatie. Op naar een nieuw sociaal contract.
Zo blijkt de steen van Borstlap toch een stokje. Ik hoor het hem nog zeggen…
