In wat voor land willen we werken?
Na drie weken Italië keer ik terug in Nederland. Waar niet alleen de temperaturen zijn geëxplodeerd maar ook het aantal ‘zzp’ers’. In De Volkskrant lees ik dat het aantal Tempers binnen een half jaar tijd fors is gestegen. Allemaal ‘zzp’ers’ die voornamelijk in de hospitality aan de slag gaan. Afwassers, obers en kamermeisjes als zelfstandigen? Ja in ons land kan dat.
Zzp-schap is fiscaal aantrekkelijk op individueel niveau. Als maatschappij leggen we echter een bom onder ons socialezekerheidsstelsel. Een stelsel dat ook door de toenemende vergrijzing steeds verder onder druk komt te staan.
Ik was zoals gezegd in Italië. Daar tiert het zzp-schap ook welig: ruim 15% van alle werkenden tussen de 15 en 75 jaar werkt als zelfstandige. Er is alleen een belangrijk verschil: Italiaanse zzp’ers zijn verplicht via de overheid een pensioen op te bouwen. Daarvoor betalen zij maandelijks een premie. Bij niet betalen volgen forse boetes. In 2030 is 27% van de Italianen boven de 65 jaar. De Italianen stellen met hun strenge fiscale regelgeving hun sociale stelsel voor dit deel van de werkenden veilig.
Minister Van Gennip presenteerde voor het zomerreces haar plannen voor de arbeidsmarkt. Kortgezegd: strenge regulering van uitzendwerk, nog weinig concrete ideeën over zzp. Teleurstellend. Te meer daar uitzendwerk zorgvuldig is geregeld en bonafide partijen netjes hun sociale zekerheidspremies betalen.
In 2020 publiceerde de commissie-Borstlap zijn aanbevelingen voor de arbeidsmarkt. De titel: In wat voor land willen we werken? De kern: de regels rondom werk moeten in samenhang en tegelijkertijd worden aangepast. Alleen op die manier krijgt werk weer een verbindende rol in de samenleving.
In wat voor land willen we werken? Ik opteer voor een land waarin iedereen zijn deel bijdraagt aan ons socialezekerheidsstelsel. Niet alleen voor jezelf. Maar vooral voor elkaar. We zullen die solidariteit hard nodig hebben.
