Nederland land van hyperflex?
Ik vroeg het me af toen ik vorige week het onderzoek van ING las. De conclusie: niet uitzendkrachten maar zzp’ers zorgen ervoor dat de Nederlandse economie kan meebewegen met het tij. Hoe dat komt? Zzp’ers passen hun uren en tarieven sneller aan aan de economische ontwikkelingen dan uitzendkrachten. Tel daarbij op dat door de Wet arbeidsmarkt in balans alle flexibele arbeid (dus ook die binnen bedrijven) duurder wordt behalve zzp en je begrijpt het: Nederland wordt het land van de hyperflexibiliteit.
Hoe flexibel willen we het in Nederland hebben? Sluipenderwijs is gewone flexibiliteit voor sommige bedrijven al niet meer voldoende. Hyperflexibiliteit, ingegeven door de internationale concurrentie en 24 uurseconomie, heeft haar intrede gedaan. Hyperflexibiliteit is per dag je personeelsplanning doen, soms per dagdeel.
Ik spreek veel leden van de ABU die niet in deze hyperflexibiliteit willen voorzien. Niet omdat ze het niet kunnen, maar omdat ze het niet willen. Of zoals een lid uit het zuiden van het land mij zei: “Voor mij zijn mensen geen handelswaar die je met een druk op de knop kunt bestellen. Ik voel een grote verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat uitzendkrachten die via mij aan het werk gaan het goed hebben. Ik zorg voor ze en help ze als goed werkgever ook vaak met andere zaken.”
In dit verhaal zit voor mij de crux. Een van de conclusies uit het rapport van ING is dat uitzendwerk opnieuw uitgevonden moet worden. Dit lid heeft het al ontdekt. En hij is zeker niet de enige. Want het gaat er vooral om hoe we de waarde van uitzendwerk voor uitzendkrachten kunnen vergroten. Al langer dan vandaag zijn onze leden daarmee bezig. Bij loopbaanbegeleiding, bij het werkfit maken van mensen die zijn of dreigen uit te vallen, bij het aan het werk helpen van statushouders, bij het oplossen van financiële problemen, bij zaken als personeelsplanning, hr-ondersteuning etc.
Nederland land van hyperflex? Als het aan de ABU ligt niet.
