Wil dé flexwerker opstaan?
Samenleving, media en politiek debatteren maar al te graag over een onderwerp zonder te (willen) duiden waar het echt over gaat. En nog belangrijker: over wie het gaat. Flexwerk is zo’n onderwerp. Alle tijdelijke arbeidsrelaties en werkenden worden op een hoop gegooid. Alsof ze allemaal hetzelfde zijn. Alsof het niets uitmaakt. Niets is minder waar.
Ja, een eenvoudige boodschap wordt beter ontvangen. Ja, een frame dat raakt aan maatschappelijke sentimenten kan wonderen doen. En waarom je verhaal ‘afzwakken’ met nuanceringen als je ‘krachtig’ alles en iedereen over een kam kunt scheren. Toch? Nou nee.
De arbeidsmarkt kampt met serieuze problemen die vragen om gerichte oplossingen. Veranderingen vanuit een integrale, gedragen visie en een samenhangende aanpak zijn noodzakelijk. De commissie-Borstlap pleit hier ook voor. Er zijn flinke uitdagingen die wij gezamenlijk te lijf moeten gaan. Zo moet de kloof tussen meedoen en niet meedoen worden gedicht, moet er een gelijk speelveld komen voor alle vormen van werk en moet er een nieuwe balans komen tussen flexibiliteit en zekerheid.
Problemen kun je alleen oplossen als je ze eerlijk en volledig duidt. Zo is de doorgeschoten flexibilisering niet te wijten aan uitzendwerk. Het aandeel uitzendwerk in de flexibele schil schommelt al jaren rond de 8%. Flexwerk is dus veel meer dan uitzendwerk. Het overgrote deel bestaat uit zzp’ers en mensen met tijdelijke en oproepcontracten. Als je vraagt naar dé flexwerker ben ik benieuwd wie er opstaat.
Willen we de problemen op de arbeidsmarkt aanpakken en de nodige hervormingen realiseren? Dan moeten we beginnen met duiden waar en over wie het echt gaat.
